Sonic is al tientallen jaren de mascotte van Sega en werd in zijn gloriedagen in de prachtigste games naar voren gebracht. Met de unieke gameplay die iedereen nog kent wist Sega het publiek naar zich toe te trekken. Bij de vorige generatie consoles was Sonic ook te vinden, maar een vergelijkbare topper als vroeger zat er niet meer bij. Sega komt nu met Sonic and the Black Knight, een game voor de Wii die Sonic van een geheel andere kant laat zien.

In Sonic and the Black Knight zien we Sonic van zijn Chili Dogs genieten als hij opeens een andere wereld wordt ingezogen. We komen in de wereld van Koning Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel, echter hangt hier wel een erg vreemde sfeer. De ridders van Camelot lijken allemaal duister te zijn en ook Koning Arthur laat zich in deze game niet van zijn beste kant zien. Overigens worden de meeste hoofdrollen vertaald door vrienden van Sonic, zoals Knuckles, Shadow en Tails. Sonic, die wel zin heeft in een potje knokken, belooft dat hij alles wel even op zal lossen. Hij krijgt een legendarisch zwaard toegewezen, welke overigens ook nog kan praten, en gaat zo op weg om Arthur en zijn ridders te verslaan.

Een grappig, maar flinterdun verhaal dus, maar het verhaal kan de speler wel voor lief nemen. Ik hoopte dat ik lekker door de levels heen mocht sprinten en met mijn zwaard gaandeweg een paar koppen mocht laten rollen. Met de nun-chuck wordt Sonic bestuurd en met de wii-mote kunnen er klappen uitgedeeld worden met Calibur, jouw zwaard. In deze game is het niet anders als van A naar B te rennen, waarbij een enkele keer een speciale opdracht moet worden uitgevoerd. Ringen zijn nog altijd in de game te vinden, maar niet in de losse vorm. Ze zijn altijd verborgen in voorwerpen die kapot gerend kunnen worden of in feeën bundels. Verder worden er gaandeweg wat vijanden voor je neus gedropt welke je vrij gemakkelijk kunt verslaan. Dit spel maakt namelijk geen verschil tussen naar links zwaaien of omhoog zwaaien, Sonic gebruikt willekeurig zijn aanvallen. Hierdoor is de game super simpel geworden, de speler hoeft enkel een beetje met de wii-mote te schudden en af en toe te springen en verslaat op deze manier ieder level met enig gemak.



Sonic laat je door de levels heen rennen, maar dan wel in slow-motion. De snelheid is in deze game ver te zoeken en het is één of ander trage platformer geworden. Heel zelden krijgt Sonic de kans om snelheid op te bouwen, want al snel word je door het level weer afgeremd. Het maffe is nog dat de levels zelfs op deze trage snelheid extreem kort zijn. Misschien om de speler toch het gevoel te geven dat Sonic heel snel heeft gerend, maar je rent binnen enkele minuutjes door een level heen. Je krijgt eigenlijk amper de kans om op stoom te komen.

Verder is het ongelooflijk simpel om door de levels heen te komen. Je hoeft eigenlijk alleen maar naar boven te duwen met je thumbstick en Sonic doet al het werk voor je. Het enige wat de speler nog hoeft te doen is de A knop indrukken, zodat Sonic de lucht in springt. Afgezien van het laatste gevecht met Koning Arthur zul je drie keer een eindbaas treffen. Dit zijn de drie belangrijkste ridders van de ronde tafel (denk aan Lancelot), en deze dienen met zogenaamde precisie verslagen te worden. In feite is het een simpel karweitje van aanvallen blokken en af en toe terugslaan, waarna een speciaal zwaard wordt toegekend. Net als de meeste voorwerpen heeft dit verder weinig betekenis op de gameplay. Je hebt de zwaarden, maar kunt ze niet gebruiken.

Sega maakt bij deze bossfights wel een ernstig foutje. Als je op hetzelfde moment slaat als je vijand, komt er een soort duel. Op het scherm verschijnt dan het teken dat je met de wii-mote moet schudden. De speler krijgt alleen nérgens uitgelegd dat een enkele slag voldoende is om dit duel te winnen. Als je blijft schudden verlies je het duel. Nergens staat dit in de handleiding. Ondergetekende moest er zelf via internet achter komen. Niet dat het de gevechten moeilijk maakt, maar dit is een schoonheidsfout die makkelijk voorkomen had kunnen worden.



Op grafisch gebied is Sonic wél een toppertje. Alles ziet er gewoon gelikt uit, de animaties lopen lekker en de wereld om je heen ziet er gewoon top uit. Het voegt ook de nodige sfeer toe, zo voelt het rennen door de bossen goed aan omdat het er ook goed uitziet. Ook de vijanden zijn voldoende gedetailleerd. Natuurlijk ziet de game er wel erg cartoony uit, maar dat hoeft geen hindering te zijn. Waar ik me wel aan stoorde waren de cutscenes door het spel heen. In plaats van vloeiende filmpjes word je aan stilstaande plaatjes in de vorm van een tekening blootgelegd en dit creëert wel enige sfeer, maar dit had ook met mooie filmpjes gekund. Het zorgt ervoor dat de game vrij kinderlijk aanvoelt en dat doet het geen goed.

De ‘filmpjes’ vertellen ook het verhaal, zoals eerder gezegd een flinterdun verhaal, maar de manier waarop het wordt afgeleverd is zeker noemenswaardig. Sonic klinkt als de arrogante egel die hij is en ook de andere stemacteurs klinken overtuigend. Zelfs de soundtrack van de game mag er wezen. Zelf ben ik er geen fan van, want het zijn zeker niet altijd mainstream nummers, maar de 'vreemde' metal komt in de game goed tot zijn recht. De game biedt buiten de singleplayer een matige offline-multiplayer waarmee er tot 4 spelers tegelijk de strijd met elkaar kunnen aangaan. Dit wordt echter snel saai en de échte fan zal dan misschien zijn of haar toevlucht willen zoeken in de online versie van de multiplayer. De speler kan uit één van de tien verschillende modes kiezen, zoals Ring Battle. In deze battle moet je meer ringen verzamelen als je tegenstanders. Deze spelletjes vergen niet erg veel vaardigheden in het spel, je hoeft enkel een beetje met je wii-mote te schudden en dan hopen dat het goed komt.

Sonic en the Black Knight weet Sonic niet uit zijn baan van slechte games te slepen. In plaats van Sonic gewoon lekker te laten sprinten, waar hij erg goed in is, heeft Sega er een handje van gekregen Sonic allemaal nieuwe dingen te laten doen. Dingen waar Sonic niet voor bestemd is, dat mag duidelijk zijn. De game doet denken aan een trage platformer waar niemand op zit te wachten. De besturing is slecht en dat heeft van Sonic een idioot schud-met-je-wii-mote spelletje gemaakt. Sonic and the Black Knight is zeker te makkelijk en de singleplayer mode te kort. Deze is binnen vijf uurtjes uit te spelen en ook de multiplayer mode zal je niet lang boeien. Jammer!