Milo Burik is een chauffeur die zich verplaatst naar Barcelona om aldaar undercover te gaan. Hij is de aangewezen persoon om criminele bendes te ontmaskeren en zijn naam waar te maken als beste rijder in de stad.

Afgelopen week reisde ik af naar Antwerpen om aldaar een presentatie te krijgen van Wheelman. In deze presentatie kreeg ik een aantal missies voorgeschoteld en kon ik verschillende aspecten van gameplay bekijken. Alleen kijken, de game was helaas niet in speelbare vorm aanwezig. Leuk detail in de game is dat Vin Diesel volledig heeft meegewerkt en Milo naar hem is geschapen, ook zijn stem, houding en stereotype filmkarakter zijn dus aanwezig in de game. Of je met dat laatste blij moet zijn, kan ik dan weer niet zeggen, je moet er van houden.


In ieder geval, de game speelt zich af in Barcelona, wat aan alles in de game te zien is. De typische Spaanse bouwstijl, de felle kleuren en de zon die bijna altijd schijnt. Alleen een opvallend verschil is dat het echte Barcelona een levendige stad is en dat het nagemaakte Barcelona meer lijkt op een bejaardencentrum. Gevolg hiervan is weer dat de stad ook geen sfeer uitstraalt, wat belangrijk is in een open wereld game als deze. Het gevolg hier weer van is dat de game eigenlijk geen eigen gezicht heeft en alles zeer eentonig overkomt, hierdoor zal je interesse al gauw komen te vervallen.

Dit terwijl de game op het eerste gezicht wel goed in elkaar steekt. In de eerste missie die ik te zien kreeg werd een vrachtwagen, die je van tevoren moest overnemen van Oost-Europese maffia, naar een veilige plek geloosd. Vanzelfsprekend kon je netjes de uitrit volgen, maar je kon ook heel direct door het bewakingshuisje rijden zodat het fragiele gebouw uit elkaar spatte. Hierna volgde een subtiele opmerking van de bijrijder, op deze manier zit er nog meer van dit soort humor in de game verstopt. De rit met de vrachtwagen was op zich niet erg spannend, bovenin je scherm vind je een bar met de gezondheid van je voertuig en door botsingen en aanrandingen van vijandelijke voertuigen gaat deze achteruit. Dit gaat gelukkig niet al te snel, net zoals je vrachtwagen, die door het gewicht niet al te snel rijdt. Ditzelfde gewicht zorgt er wel voor dat je speciale moves kunt uithalen waardoor je je vijanden van de weg afbeukt. Aan de ene kant gaaf om te zien hoe een vijandelijke auto vernield wordt, aan de andere kant heb ik nog nooit een vrachtwagen zo snel horizontaal over de weg zien vliegen.

In de missie die daarop volgde en wat verder in de verhaallijn van de game zat, moest je de autoriteiten zien te ontwijken omdat er aan je maat op de achterbank een bom zat vastgebonden. Dit werd duidelijk gemaakt door een cutscene waarin je maat heel erg panisch werd, wat je dus ook de rest van de rit moet aanhoren. Gelukkig had diezelfde persoon en connectie met iemand die wel overweg kom met bommen dus moest je door alleen te luisteren naar de aanwijzingen van je maat de weg naar deze persoon vinden, terwijl je ondertussen ook nog de politie moet zien te ontwijken. Deze vorm van spelen verliep iets rustiger, maar gaf je wel de mogelijkheid om de stad via achterweggetjes te verkennen. Dat de game niet zo makkelijk is als het soms lijkt werd aan het einde van de rit goed duidelijk gemaakt, de developer die de game al meer dan twee jaar speelt, en deze missie dan ook al goed kende, knalde met z’n auto, tien meter voor het eindpunt, tegen een muurtje aan, waarna een explosie volgde.


Na genoeg vierwieler actie te hebben gezien stapte men over op een missie met een motor, althans die startte op een motor. Je moest in de missie een pakketje van een één of andere gozer hardhandig bemachtigen. Op een motor moest je het voertuig met die persoon erin overvallen, helaas voor jou werd deze hevig bewaakt door andere voertuigen, waardoor er een schiet en beukfestijn volgde. Tijdens de rit werden actiepunten op gebouwd, waarmee je af en toe gave moves kon uithalen. Zo kon je de motor 180 graden omdraaien, op je voorwiel achteruit rijdend in slow-motion je tegenstanders voor korte tijd proberen af te knallen. Dat er om dit voorwiel geen band meer zat was dan helaas minder denderend en laat dan ook maar eens zien dat je deze game niet al te serieus moet nemen op het gebied van gameplay.

Op het metrostation aangekomen moest Milo de motor verlaten om al lopend met een geweer in de hand verder te gaan. Dit gameplaygedeelte kwam goed over, het schieten leek goed in elkaar te steken, maar alleen door te bukken kun je jezelf verschuilen, geen coversysteem ŕ la Gears of War of Grand Theft Auto IV dus, een gemiste kans, want de beleving zou hierdoor wel een stuk filmischer worden. Ook ontbraken er bloedspetters en kon je op geen enkele manier aan Milo zien dat hij geraakt werd, z’n shirt bleef blauw en ook de grond bleef schoon. Alleen het steeds roder wordende scherm gaf de status van Milo aan. Dit systeem komt helaas niet zo indrukwekkend over, over het gehele beeldscherm werd het beeld geleidelijk aan roder, het kwam niet vanuit de randen opzetten of iets dergelijks, gewoon heel egaal. Ikzelf vond het niet duidelijk en erg goedkoop overkomen, weer een gemiste kans als het aan mij ligt.

Een andere gemiste kans is de lay-out van het metrostation, alle gangetjes zien er hetzelfde uit, met dezelfde details, voor de rest gewoon helemaal clean. Geen posters, bijna geen mensen, geen flikkerende verlichting, geen beschadigingen aan de muren, het is allemaal zo perfect dat het onrealistisch wordt. Ook vind je deze eentonigheid terug in de metrogangen zelf. Na op het perron te zijn aangekomen vluchtte de gozer met het pakketje in een metro, die ik op een motor moest achtervolgen door het metrostelsel. Dit gedeelte leek zoveel op één van de missies van Ray Boccino in GTA IV, dat de vergelijking ook niet kan weg blijven. In GTA IV zag je ondergronds ook veel meer variatie dan in het metrostelsel van Barcelona, het is gewoon te clean. Bij dit gedeelte viel mijn aandacht dan ook vaak weg, richting het einde werd het gelukkig wel wat spannender, een aardige cutscene welke eindigde met subtiele humor in Vin Diesel stijl. Het laatste gedeelte bewees ook dat er zo veel meer in de game zou kunnen zitten, maar dat de aandacht van de ontwikkelaars is hier duidelijk niet naar uit gegaan, iets wat ik zelf dan ook betreur.


Goed, naast de beloofde vijftien uur die je kunt spenderen aan de verhaalmodus zit er dus ook nog zo’n vijftien uur gameplay in andere activiteiten, zoals het spelen van taxichauffeur en meer. Ik mocht een race in Wheelman stijl meemaken, waarbij alles is toegestaan om te winnen, dus ook je tegenstanders omleggen, van auto’s wisselen en meer, zolang je maar de checkpoints volgt. Deze races kunnen plaatsvinden door de gehele stad en zijn niet al te makkelijk, aangezien de developer die de game speelde niet kon winnen van de computergestuurde tegenstanders. Welke ook de enige tegenstanders zijn die je tegenkomt in de game, er is geen enkele online functie aanwezig in de game. Dit omdat, volgens de ontwikkelaars, de unieke gameplay dan verloren zou gaan, zoals bijvoorbeeld de slow-motion momenten. Toch zou de game volgens de ontwikkelaars zonder multiplayer nog goed zijn voor zo’n ruime dertig uur spelplezier.

Wheelman maakte op mijzelf geen al te beste indruk, Barcelona leeft niet, de omgeving is te clean en de gameplay wordt na verloop van tijd erg eentonig. Ook de soms wat verkeerd gekozen camerastandpunten zorgen ervoor dat het filmische karakter van de game verloren gaat, terwijl het allemaal zo mooi in beeld had kunnen worden gebracht. De cutscenes en voice-acting zijn wel allemaal in orde, alleen zul je toch echt van die typische Vin Diesel stijl moeten houden om de game te kunnen accepteren. Als je jezelf eerder aan deze stijl irriteert kun je je tijd beter aan een andere game gaan besteden. Al met al denk ik dat Wheelman een leuke game kan gaan worden voor Vin Diesel fans, maar de gamer die let op allerlei minuscule details kan deze game waarschijnlijk beter gaan ontwijken.