In 1997 verscheen Final Fantasy Tactics op de PlayStation, wat een populaire spin-off van Final Fantasy bleek te zijn. Om het tienjarige bestaan van het spel te vieren bracht Square-Enix in 2007 een remake op de PlayStation Portable uit. Is deze een succes of niet?

Final Fantasy Tactics speelt zich af in het land Ivalice dat net uit een oorlog met Ordalia komt waarbij koning Omdoria van Ivalice gestorven is. Zijn dood zorgt voor een nieuwe oorlog, er ontstaat een burgeroorlog tussen de twee kinderen van de overleden koning en de groeperingen die hen helpen. Deze groeperingen heten de Black Lions en de White Lions, waardoor de oorlog en het spel de naam The War of the Lions meekregen. Tijdens deze burgeroorlog gebeuren er heel wat schandalige daden, zo worden er bijvoorbeeld kinderen vermoord. Tegelijkertijd besluiten de meeste gewone burgers zich aan te sluiten bij de Death Corps omdat de edelen hen al jaren slecht behandelen. De chaos is dus compleet en Ivalice is al lang geen vredig land meer.

In deze hectische omgeving kom jij terecht. Je beleeft er een episch avontuur vol vriendschap, tragiek, verdriet, avontuur, liefde, verraad en de elementen die elk respectabel verhaal vormen. Tien jaar zijn gepasseerd sinds het originele verschijnen, maar het verhaal heeft niet moeten inboeten. Met hulp van animetussenfilmpjes komt het zelfs beter tot zijn recht dan in het origineel. Deze filmpjes hebben een grauwe tekenstijl in de aard van Jeanne d'Arc en de traditionele schilderkunst. Ook de beter vertaalde dialogen verbeteren het verhaal. De vertaling is nog steeds niet grammaticaal correct, maar enkel de beroemde foutieve uitspraken zijn bewaard gebleven. De combinatie van de drie elementen zorgt ervoor dat je minstens vijftig uur van je leven kwijt bent. Je stopt namelijk niet voor je het einde kent.


Dat is natuurlijk niet enkel te danken aan het verhaal en de weergave ervan. De gameplay speelt hier ook een grote factor in. The War of the Lions is een Strategy RPG wat betekent dat de game zich toespitst op het vechten. Het verkennen in de traditionele Final Fantasy heeft hier geen centrale plaats. Je zult vooral bezig zijn met het voorbereiden van gevechten en vechten zelf. Het vechten gebeurt met een groep van vier tot zes die je kiest uit de tientallen personages die op je reis je pad passeren. Tijdens elke beurt kun je jouw personages verplaatsen op het slagveld waarna ze mogen aanvallen. Daarna is het de beurt aan de tegenstander. Dit gaat verder tot één partij volledig verslagen is.

Dit klinkt zeer eenvoudig, maar het systeem kent grote diepgang. Je plaats ten opzichte van de vijand is bijvoorbeeld belangrijk, net als het landschap. De belangrijkste diepgang is echter terug te vinden in het jobsysteem. Elk van de personages behoort in het begin tot de Squire of Chemist klasse, maar met het verzamelen van ervaringspunten, kan hij een nieuwe klasse zoals Mage of Priest kiezen waarvan hij de vaardigheden kan leren. Je personage heeft hierbij twee levels, zijn eigen level en zijn joblevel. Zijn eigen level bepaalt onder andere de gezondheid van het personage, terwijl het joblevel bepaalt tot welke vaardigheden hij toegang heeft. Tijdens het spelen moet je dus regelmatig sleutelen om ervoor te zorgen dat je personages elk op eigen, unieke manier evolueren.


Met vier zwaardvechters kom je namelijk nergens, maar met een gezonde mengeling aan klassen krijg je spectaculaire gevechten. In principe zie je 2D sprites vechten tegen elkaar op een 3D grondplan, maar het ziet er fantastisch uit. Vooral de magische spreuken zullen je bijblijven. Final Fantasy Tactics: The War of the Lions kan misschien niet wedijveren met Final Fantasy VII: Crisis Core qua grafisch detail, maar bij het zien van The War of the Lions maakt dat maar weinig uit. De game ziet er goed uit, zelfs als niet alles tot in het kleinste detail in orde is. Bij bepaalde aanvallen is er namelijk slowdown, die ook aan het geluid te merken is. Tijdens de rest van de game is de muziek echter gewoon fantastisch.

Final Fantasy Tactics was een topper op de PlayStation en is een topper op de PlayStation Portable. Square-Enix bracht enkele subtiele verbeteringen aan die het spel zeker ten goede komen. De kleine technische onvolkomenheden wegen niet op tegen de verslavende gameplay. Tien jaar na de feiten is de game nog altijd even verslavend, je wilt steeds een beurt verder raken om die ene vijand te omsingelen. Je wilt steeds dat volgende gevecht winnen om een nieuwe vaardigheid aan te leren en hem te gebruiken. Fans van het genre mogen dit spel niet aan de kant laten liggen, beter is er niet op de PlayStation Portable.