De uitdrukking 'Overdaad schaadt' kennen ze duidelijk niet bij Capcom. De makers hebben zoveel in Viewtiful Joe Red Hot Rumble gestopt dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Hierdoor verdrinkt een best wel leuk spel in zijn eigen features.

Mijn docenten aan de School van de Journalistiek zeiden altijd dat als je alles wil beschrijven, je eigenlijk niets beschrijft. Je overlaadt je lezer namelijk met zoveel informatie, dat hij daardoor de draad van het verhaal kwijtraakt. Daarom is het belangrijk dat je als journalist keuzes maakt, om het artikel overzichtelijk te houden. Viewtiful Joe: Red Hot Rumble is een voorbeeld hoe het niet moet. Het nieuwste deel in de populaire serie is afgestapt van het pure platformgenre en Capcom heeft er een te chaotische mix van Super Smash Brothers en Mario Party van gemaakt.



Het ligt niet aan de opzet van het spel. In Red Hot Rumble is het de bedoeling om je directe concurrent(en) te de loef af te steken door onder andere zoveel mogelijk populariteitsmunten te verzamelen. Die verkrijg je door opdrachten te volbrengen, vijanden of bazen te verslaan, of door je rivalen het leven zuur te maken.

Dat laatste kan je niet alleen voor doen door op ze in te beuken, maar ook via zogenaamde VFX games. Via een speciale power-up word je samen met de concurrentie in een zwart gat gezogen waarna je een bonusgame voor je kiezen krijgt. Soms moet je zo hard mogelijk op de knoppen rammen; in een andere sidequest moet je zo snel mogelijk de juiste toets indrukken. Ben je daarin beter dan je rivalen, dan verliezen zij munten, die jij weer kan oprapen.



Op papier klinkt het allemaal vrij duidelijk, in de praktijk werkt het echter anders. Zo hoef je niet altijd de populairste te zijn om een veld te halen, wat af en toe grote verwarring wekt. Daarnaast is Red Hot Rumble een gigantische chaos. In het begin kan je het allemaal nog wel bijhouden, maar daarna krijg je zoveel om de oren gesmeten, dat je er lichtelijk gestoord van wordt.