Na het succes van Assassin’s Creed IV: Black Flag wilde Ubisoft het piratenthema nog niet loslaten en dus kondigden ze tijdens de E3 van 2017 Skull and Bones aan. Vele jaren aan uitstel verstreken en nu is daar dan eindelijk het moment dat we de woeste zeeën kunnen trotseren en shanty's kunnen zingen.
Ubisoft windt er geen doekjes om als het gaat om het neerzetten van de sfeer. Varend op een groots schip kom je in een vuurgevecht terecht en delf je het onderspit. Gelukkig komt er redding in de vorm van twee personen op een roeibootje die je, na het verzamelen van de nodige voorwerpen, in de richting van Sainte Anne sturen. Mijn versie van een piraat, die uit de character creator kwam lopen met een flinke baard en passende haardos, kreeg aldaar te maken met diens leider John Scurlock. Een man met het charisma van een houten plank en opmerkingen waar een papegaai meer variatie in zou aanbrengen. Het komt er vooral op neer dat hij je als opdrachtgever heen en weer stuurt om goederen op te halen en weer af te leveren, terwijl je andere schepen naar de bodem van de oceaan stuurt. Voor zover je kunt spreken van een verhaal is dit waar de game om draait en hoewel de schijn wordt opgehouden dat je hier op momenten enige zeggenschap in hebt komt dit nergens daadwerkelijk tot uiting.
Als ‘afstammeling’ van Black Flag zou je verwachten dat er een grootse wereld aan je voeten ligt die je als piraat vrij kunt verkennen. Je werpt een blik op de map, zet je piratenhoed recht, hijst de zeilen en bij aankomst neem je een duik in het water om naar je punt van interesse te zwemmen om aldaar op jacht te gaan naar een schatkist. Althans, dat is het idee wat ik op voorhand had, verwachtingen die al snel bijgesteld dienden te worden. Vrij rondlopen is er niet bij, alleen op gezette locaties – zoals bij Sainte Anne – kun je van boord gaan. De vrijheid om op jacht te gaan naar hulpmiddelen, zoals hout om een schip te kunnen bouwen, is eveneens ingedamd en bestaat uit het drukken op een knop vanaf je schip zelf. Al snel bleek dan ook dat niet mijn stoere piraat, maar mijn zelfbenoemde ‘Jolly Roger’-schip de hoofdrol opeiste.
Het besturen van de boten gaat gelukkig prima. Vanuit een eerste persoonsperspectief (nogmaals: je bestuurt het schip, niet de bemanning) vaar je naar de plaats van bestemming om veelal goederen op te halen en weer af te leveren. In combinatie met de combat is dit de kern van de gameplay die zich blijft herhalen. Natuurlijk, je kunt het schip uitbouwen met nieuwe kanonnen en er is een vrijwel oneindige stroom aan cosmetics om je te differentiëren van andere schepen, alleen hoef je in termen van missieverloop niet veel meer te verwachten dan dit. De momenten dat je als je piraat aan wal staat leveren niet de gewenste variatie op. Het zijn eerder onderbrekingen om wat goederen te kunnen verhandelen of op ongeïnspireerde wijze de schat van een schatkaart te vinden, alleen weten de doodse indrukken van de overige personages je hier niet echt thuis te laten voelen.
Snel dus weer het schip op, een locatie waar de echte piraat zich immers het beste thuis voelt. Hier alleen geen ‘Home Is Where The Heart Is’-plakkaat aan de muur, in plaats daarvan zijn het de tactisch geplaatste kanonnen die ervoor moeten zorgen dat je thuis niet ontaardt in een bouwval. Voor mij was dit het sterkste element, zo moet je goed nadenken over de plaatsing en speel je gaandeweg sterkere versies vrij – al dan niet door eerst blauwdrukken te ontgrendelen waar je speciale grondstoffen voor moet vinden – om je beter te kunnen wapenen tegen de vijanden die eveneens sterker worden. Tegelijkertijd moet je er ook niet te grote verwachtingen van hebben, zo is specifiek mikken er niet bij en kun je dus niet gericht onderdelen bestoken. Wanneer je de tegenstanders eenmaal genoeg verzwakt hebt kun je ze wel enteren om extra goederen buit te maken. Of nee, wacht, er is een animatie te zien waarbij dit gebeurt. Ook hier blijft de interactie namelijk minimaal, net zoals je bij forten nooit uit je schip zult stappen om het gevecht op het land te beslechten.
De leukste stukken van de game bestonden voor mij uit de PvP- en PvPvE-interacties. In Cutthroat Cargo Hunt kun je vracht van andere spelers stelen, in Hostile Takeover probeer je een outpost te vernietigen en kun je hier inkomsten uit genereren als je dit sneller doet dan andere spelers en bij Helm Wager moet je naar een specifiek punt op de map om aldaar te ontkomen aan anderen die je buit over willen nemen. Middels nieuwe seizoenen zullen dit soort evenementen hopelijk steeds meer uitgebreid worden. Ze doen dit bijvoorbeeld door Philippe La Peste te introduceren, de antagonist van het eerste seizoen. De loot die je hiermee verkrijgt staat alleen nog niet in relatie tot de moeite die je ervoor moet doen en Ubisoft zal dan ook moeten werken aan de balans bij toekomstige seizoenen.
Naarmate je verder komt verkrijg je steeds meer grondstoffen die uiteindelijk weer te gebruiken zijn om nieuwe schepen te bemachtigen. De één is net wat wendbaarder, terwijl de ander weer net wat sterker is. Om tot deze sterkere schepen te komen zul je in rang moeten stijgen door XP binnen te halen, een grind die meer variatie had mogen hebben. Hoewel ja na verloop van tijd te maken krijgt met elitekapiteins en zelfs zeemonsters blijft het concept, namelijk het afvuren van je kanonnen op je tegenstanders, hetzelfde. Met dit alles verdien je valuta die je ook kunt besteden aan cosmetica om je schip van een eigen stijl te voorzien, waarvan een deel enkel te verkrijgen is binnen de endgame content en de zwarte markt, waar je ook speciale grondstoffen kunt bemachtigen.
Om duidelijk te maken hoe je ervoor staat tegenover de vijanden werkt de game met een levelsysteem. Wanneer een tegenstander een te hoog level heeft kun je deze het beste ontwijken, om je zo een idee te geven waar er wel en geen kansen liggen. Op visueel vlak zien we dit echter niet terug. Als jij met een imposante boot aan komt is het opvallend dat een kleinere sloep van een hoger level je ramt en flinke schade aanricht. Helaas zijn dit niet de enige momenten waarbij je uit de beleving wordt gehaald. Dat de ontwikkeling jaren heeft geduurd is ook terug te zien in de graphics. Naast de levenloze figuren waar ik eerder in deze review naar verwees zijn veel elementen ongedetailleerd en schiet de kustlijn via pop-up ineens in beeld. Het staat in schril contrast met de momenten waar de zon op komt en je even heerlijk tot rust komt op de open zee, die helaas dan weer gevormd is met niet al te mooie golven. Deze tweedeling zien we ook terug in het geluid dat een prima soundtrack en heerlijk bulderende kanonnen met personages die op weinig indrukwekkende wijze en piraat willen imiteren.
Beoordeling
60
Yves Guillemot verwees eerder naar Skull and Bones als een AAAA-game. Helaas lijkt hij één van deze letters niet te hebben toebedeeld aan ‘Alarmerend’, want ondanks de vele jaren ontwikkeling hebben we hier niet te maken met een game die langdurig leuk blijft. Hoewel er aan content geen gebrek is, is het probleem dat het niet gaat om gevarieerde content. Aangezien het een live-service game betreft die hopelijk nog flink wat ondersteuning krijgt kan dit nog veranderen, binnen het huidige pakket had ik er stiekem wat meer van gehoopt.
