Animatieserie Psycho-Pass van Production I.G. - over een dystopische wereld waarin de mentale staat van iedere burger wordt gescand om hun leven compleet te bepalen en om potentiële misdadigers vlot op te sporen - werd enige jaren geleden een grootschalige hit. Production I.G. werkt sindsdien dan ook volop aan uitbreidingen voor de franchise inclusief een vervolg, een manga en een verfilming. Het werkte zo ook samen met ontwikkelstudio 5pb voor de videogame Psycho-Pass Mandatory Happiness.
Ontwikkelstudio 5pb die onder andere verantwoordelijk is voor Steins;Gate en Corpse Party, bracht Mandatory Happiness oorspronkelijk naar de Xbox One maar die versie verscheen exclusief in Japan. Een jaar later bracht de studio de game ook naar de PlayStation 4 en Vita, waarbij deze versies dankzij Nippon Ichi Software America nu wel in het Westen zijn verschenen. Het is alvast een ideale kans voor ons om plaats te nemen in de Psycho-Pass wereld, zeker omdat de game toegankelijk is voor zowel bestaande fans als nieuwkomers. De game, die een ruime introductie aan Psycho-Pass biedt via een diepgaand encyclopedie, speelt zich namelijk af ten tijde van het eerste deel van het eerste seizoen zodat de karakters uit de animatieserie nog geen gigantische achtergrond-bagage met zich meedragen. Je bekijkt de actie daarnaast nog eens uit het oogpunt van twee nieuwe karakters zodat je als nieuwkomer absoluut niet verloren loopt. Veteranen van de serie zullen alles natuurlijk beter begrijpen, maar als je deze niet hebt gezien, kun je alsnog volop profiteren van de ervaring.
Dat is alvast een leuke bonus voor nieuwkomers, want de game geeft namelijk een goede blik op de wereld van Psycho-Pass. Het is geen hervertelling, maar een nieuw verhaal van de hand van bedenker Gen Urobuchi. Hij kan op deze manier zijn eigen wereld verder uitbouwen. Dit doet hij via een verhaal waarin twee politieagenten enkele zware misdrijven dienen te onderzoeken. De zaken lijken initieel weinig met elkaar te maken te hebben, maar leiden uiteindelijk naar een groot complot dat je moet trachten af te stoppen. De voorgaande uitleg doet het misschien allemaal wat cliché klinken, maar dat is het in de game zeker niet. Urobuchi zet een interessant verhaal neer met twee unieke protagonisten. De game kan beleefd worden uit hun beider oogpunt. Hoewel het verhaal niet verandert, zorgt het andere perspectief toch duidelijk voor een andere ervaring. Hun persoonlijkheid heeft namelijk een zware impact op de keuzes die je moet maken.
Als je bij dit verhaal een spannende actiegame verwacht, dan zit je duidelijk fout. De game betreft namelijk een Visual Novel, een interactief boek dat je vooral beleeft door gesprekken te houden met andere karakters en door vele keuzes te maken. De game brengt geen minigames, geen quick time events en geen actiemomenten. Je gebruikt de knoppen dus enkel om naar het volgende tekstje te gaan en een keuze te maken. Sommige keuzemomenten hebben enkel een lichte impact, andere leiden naar uiteenlopende eindes waarvoor je de game met plezier enkele keren herspeelt. Enkele keuzes hebben een onmiddellijk effect, bijvoorbeeld een keuze die ervoor zorgt dat je partner wordt neergeschoten terwijl andere keuzes pas veel later hun gevolgen tonen. Het effect van je keuzes is nooit te zwart-wit. Het gebeurt zelden dat je een duidelijk goede en een duidelijk foute keuze krijgt voorgeschoteld zodat het in eerste instantie altijd afwachten is om te ontdekken wat de gevolgen zijn.
De gameplay is weinig geanimeerd, en dat gaat logischerwijs ook op voor de graphics. Mandatory Happiness maakt vooral gebruik van stilstaande plaatjes, die wel prachtig getekend zijn en die goed lijken op de animatie van de serie. Er is wel een disconnectie op te merken tussen het verhaal en de graphics. Terwijl er gruwelijke daden worden gedeeld wordt dit niet weerspiegeld in de animatie. Dat is opvallend want visual novels als Corpse Party doen dit wel, en Psycho-Pass zelf leek hier ook nooit bang van. De weergave van de tekst is ook niet compleet optimaal, op Vita valt de tekst toch een beetje klein uit wat toch een vereiste is in een tekstuele game als deze. De voice-acting daarentegen is wel geslaagd te noemen, maar aangezien deze alleen in het Japans is, zul je waarschijnlijk toch ondertitels nodig hebben.
|
